วันจันทร์ที่ 16 มิถุนายน พ.ศ. 2557

เสืยงดัง อันตรายที่มองไม่เห็น

เสียงดัง อันตรายที่มองไม่เห็น

สุขภาพ » โรคและการป้องกัน » เสียงดัง อันตรายที่มองไม่เห็น

โดยทั่วไปประสาทหูจะเริ่มเสื่อมลงตั้งแต่อายุ 20 ปี จนสร้างปัญหาเรื่องการได้ยินเมื่ออายุประมาณ 55-65 ปี เมื่อหูเสื่อมแล้วไม่มีทางกลับมาได้ยินชัดเจนเหมือนเดิม ต้องอาศัยเครื่องช่วยฟังไปตลอดชีวิต ที่สำคัญเสียงจากเครื่องช่วยฟังไม่เสนาะหูเหมือนเสียงตามธรรมชาติ และอาจทำให้ผู้ที่ใช้ในระยะแรกๆ เป็นโรคซึมเศร้าด้วย

หูเสื่อม : โรคฮิตมาแรง (แซงทางโค้ง)

ประสาทหูเสื่อมหรือที่เรียกง่ายๆ ว่า “หูเสื่อม” เป็นภาวะที่ได้ยินเสียงลดลง หรือไม่ได้ยินเลย เกิดจากการรับ เสียงดัง เกินไปและนานเกินไป แต่ปัญหาหูเสื่อมไม่จำเป็นต้องมาจากเสียงรบกวนเสมอไป อาจเกิดขึ้นจากเสียงที่พึงปรารถนาด้วยพฤติกรรมต่างๆ เช่น ติดนิสัยฟัง MP3 ตลอดเวลาโดยเปิดในระดับดังมากๆ การเที่ยวกลางคืนบ่อยๆ ทำให้เซลล์รับเสียงคลื่นในความถี่ 2,000-6,000 เฮิร์ตท์ (Hz) ถูกกระทบกระเทือนจนทำงานไม่ได้ ผู้ป่วยจึงไม่ได้ยินเสียงพูดคุยระดับปกติและต้องฟัง เสียงดัง ขึ้นเรื่อยๆ

โรคหูเสื่อมแบ่งเป็น

โรคหูหนวก หรือหูบอดสนิท
- สาเหตุ : แก้วหูทะลุและหูอักเสบที่รุนแรง หูหนวกแต่กำเนิด พิษจากยา (สเตรปโตไมซิน, คาน่าไมซิน, เจนตาไมซิน) โรคคางทูม ไข้หวัดใหญ่บางสายพันธุ์ รูปแบบการดำเนินชีวิต เช่น การดำน้ำ
- อาการ : ไม่สามารถได้ยินเสียงใดๆ เลย ต้องอาศัยเครื่องช่วยฟัง หรือผ่าตัด เป็นใบ้ ถ้าหากเกิดขึ้นก่อนสองขวบ ซึ่งเป็นช่วงที่เด็กกำลังพัฒนาการพูด

โรคหูตึง แบ่งเป็น
- หูตึงแบบไม่มีเสียงในหู
- หูตึงแบบมีเสียงในหู (หูอึง) คือ มีเสียงหวีดก้องในหู โดยหาที่มาของเสียงไม่ได้ มักมี เสียงดัง อยู่ตลอดเวลา และมีเสียงดังมากขึ้น เมื่อต้องอยู่ในสถานที่เงียบสงัด เช่น ในห้องนอน
- สาเหตุ : กรรมพันธุ์ เยื่อหูชั้นในฉีกขาด และเซลล์รับเสียงถูกกระทบกระเทือน ไขมันในเลือดสูง การสูบบุหรี่ โรคเบาหวาน ความดันโลหิตสูง
- อาการ : ความสามารถในการได้ยินลดลงเรื่อยๆ จนต้องฟัง เสียงดัง มากขึ้น อาจมีอาการร่วม เช่น เวียนหัว มึนงง รู้สึกบ้านหมุน

เสียงดัง ทำให้หูเสื่อมได้ทั้งหูหนวก และหูตึง ใน 2 ลักษณะ คือ หูเสื่อมแบบเฉียบพลัน หลังจากฟังเสียงดังมากๆ แค่ไม่กี่นาที เนื่องจากเยื่อหูชั้นในฉีกขาด เสียน้ำในหูและเซลล์รับเสียงไม่สามารถทำงาน ซึ่งหากแผลไม่ใหญ่เกินไป เนื้อเยื่อกลับมาประสานกันหรือน้ำในหูคืนสู่สภาพเดิม ความสามารถในการได้ยินอาจกลับคืนมาเป็นปกติภายใน 2 สัปดาห์ แต่ถ้าเนื้อเยื่อฉีกขาดมากจนไม่สามารถประสานกันได้จะทำให้หูหนวกถาวร หูเสื่อมแบบค่อยเป็นค่อยไป เกิดจากฟังเสียงดังเป็นประจำอย่างสม่ำเสมอ แม้จะไม่ต่อเนื่องครั้งละหลายชั่วโมงก็ตาม

สัญญาณเตือนที่บ่งบอกว่าหูเริ่มเสื่อมได้แก่ ปวดหูเวลาได้ยิน เสียงดัง ทั้งๆ ที่เสียงนั้นอาจไม่ดังมากเกินไป ปวดหูมากขึ้นเรื่อยๆ ตามระดับความดังของเสียง ทนฟังเสียงรถยนต์หรือรถจักรยานยนต์วิ่งผ่านไม่ได้ เพราะเกิดอาการปวดหู บาดหู บางครั้งอาจรู้สึกปวดร้าวไปถึงสมอง หรือไม่สามารถแยกแยะคำพูดของคู่สนทนาได้ เป็นต้น

MP3 Player : ความสุขราคาแพงของหู

เมื่อฟังเพลงจากเครื่องเล่น MP3 คุณอาจรู้สึกว่าเสียงไม่ดังเท่าไหร่ แต่ถ้าวัดอย่างจริงจังจะพบว่าบางคนฟังเพลงดังมากกว่า 100 เดซิเบลเอ ทำให้หูเสื่อมเช่นเดียวกับการได้ยินเสียงดังรูปแบบอื่นๆ วิธีสังเกตว่าเครื่องเล่นเพลง MP3 ดังเกินไปหรือไม่ดูได้จาก

คุณเซ็ตความดังเสียงเครื่องเล่นไว้เกินกว่า 60% ของระดับเสียงสูงสุดหรือไม่
เมื่อฟังเพลงจากเครื่องเล่น MP3 ยังสามารถได้ยินเสียงจากสิ่งรอบตัวหรือไม่
คนอื่นๆ ได้ยินเสียงจากเครื่องเล่น MP3 ของคุณหรือไม่
เมื่อฟังเครื่องเล่น MP3 คุณต้องตะโกนคุยกับคนอื่นหรือไม่
หลังจากฟังเครื่องเล่น MP3 คุณมีอาการหูอื้อหรือไม่

หากมีพฤติกรรมต่างๆ ข้างต้นแสดงว่าคุณฟังเพลงเสียงดังเกินไป ควรปรับระดับเสียงให้ต่ำลงและลดระยะเวลาฟัง MP3 ลง

ปัญหาที่มากับ เสียงดัง

การได้ยิน คือสูญเสียการได้ยิน หูอื้อ หูหนวก หรือหูอึง
ทำให้ความดันโลหิตสูงขึ้น ใจสั่น หัวใจเต้นเร็ว มือเท้าเย็น ระบบไหลเวียนโลหิตบกพร่อง จนอาจนำไปสู่โรคหัวใจ และปอดแตกฉับพลัน
สุขภาพจิต รบกวนการทำงาน การพักผ่อน ทำให้เกิดความเครียด หรือการตื่นตระหนก และอาจพัฒนาไปสู่อาการซึมเศร้า และโรคจิตประสาท
สมาธิ ความคิด และการเรียนรู้ ทำให้ขาดสมาธิ ประสิทธิภาพการคิดค้น การวิเคราะห์ข้อมูล การเรียนรู้และการรับฟังข้อมูลลดลง
ลดประสิทธิภาพและประสิทธิผลของการทำงาน รบกวนระบบและความต่อเนื่องของการทำงาน ทำให้ทำงานล่าช้า คุณภาพและปริมาณงานลดลง
การติดต่อสื่อสาร ขัดขวางการได้ยิน ทำให้การสื่อสารบกพร่อง ต้องตะโกนคุยกัน ได้ยินเพี้ยน ในเด็กเล็กทำให้พัฒนาการด้านการฟัง การพูด และการออกเสียงเพี้ยนไป
กระตุ้นพฤติกรรมก้าวร้าว เสียงดัง จะเร้าอารมณ์ให้สร้างความรุนแรง และอาจถึงขั้น “สูญเสียการควบคุมตนเอง” จนทำร้ายผู้อื่นได้ แม้ได้ยินเสียงดังเพียงเล็กน้อย

ป้องกันมลพิษทางเสียง : เรื่องนี้คุณช่วยได้

รู้จักความพอดีและมีกาลเทศะ เช่น ไม่พูดโทรศัพท์หรือส่งเสียงดังรบกวนความสงบของผู้อื่นทั้งในบ้านและที่สาธารณะ
หลีกเลี่ยงสถานที่ที่มีเสียงดัง หากหลีกเลี่ยงไม่ได้ควรออกจากสถานที่แห่งนั้นให้เร็วที่สุด
ใช้อุปกรณ์ป้องกันเสียงดัง ทุกครั้งที่ต้องอยู่ในสถานที่ที่มีเสียงดัง
ไม่ฟังเพลงหรือเปิดโทรทัศน์ดังเกินไป
ใช้หูฟังแบบครอบหูแทนหูฟังแบบเสียบในหู
ตรวจความสามารถการได้ยินเป็นประจำทุกปี
สังเกตเสียงต่างๆ รอบตัว หากไม่สามารถพูดคุยด้วยระดับเสียงปกติในระยะห่าง 1 ช่วงแขนแสดงว่าเสียงที่นั้นดังเกินไป
ช่วยกันดูแลสถานที่ทำงานและสถานที่สาธารณะ ให้ควบคุมเสียงไม่ให้ดังเกินไป
ร้องเรียนเหตุเสียงดัง โทร.1555 (กรุงเทพมหานคร) หรือกรมควบคุมมลพิษ โทร. 1650

ขอบคุณที่มาจาก : นิตยสาร Health&Cuisine ตุลาคม, Issue 69

วันอาทิตย์ที่ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2557

ทําไมถึงติดบุหรี่ ??

ทำไมถึงติดบุหรี่?
WRITTEN BY HIPPONERDY ON MAY 30, 2014. POSTED IN ทั่วไป, วิทยาศาสตร์, สุขภาพ, เทคโนโลยี
ผู้สูบบุหรี่ส่วนใหญ่ก็ รู้ ถึงอันตรายอยู่แล้ว แต่ก็ยัง อยาก สูบบุหรี่ แล้วความอยากสูบบุหรี่จนเกินห้ามใจนี้มาจากไหน?

โดย Ouroboros

บุหรี่ทำให้เกิดมะเร็งปอด
บุหรี่ทำให้เส้นเลือดในสมองแตก
บุหรี่ทำให้เสื่อมสมรรถภาพทางเพศ
สูบบุหรี่ทำให้แก่เร็ว
ควันบุหรี่ทำร้ายลูกในครรภ์
ฯลฯ

แม้จะมีข้อความเตือนเหล่านี้ปรากฏอยู่บนซองสูบบุหรี่แล้วก็ตาม แต่ก็ยังมีการสูบบุหรี่อย่างแพร่หลาย แปลว่าผู้สูบบุหรี่นั้นไม่รู้อันตรายจากการสูบบุหรีที่เขียนไว้รึ? ขนาดมีภาพสยองประกอบด้วยยังไม่เข้าใจอีกรึว่าสูบบุหรี่มันอันตราย? ที่จริงแล้วผู้สูบบุหรี่ส่วนใหญ่ก็ "รู้" ถึงอันตรายอยู่แล้ว แต่ก็ยัง "อยาก" สูบอยู่ดี เพราะฉะนั้นประเด็นจึงไม่ได้อยู่ที่รู้หรือไม่รู้ แต่อยู่ที่ แม้จะรู้ว่าอันตรายแต่ก็ไม่สามารถต้านทานความอยากได้ ต่างหาก แล้วความอยากสูบบุหรี่จนเกินห้ามใจนี้มาจากไหน?

เมื่ออัดควันบุหรี่เข้าปอด จะเกิดความรู้สึกสดชื่น มีชีวิตชีวา มีความสุข ทั้งที้เพราะในควันบุหรี่มีสารที่ชื่อ นิโคติน (Nicotine) ซึ่งเมื่อเข้าสู่สมองจะกระตุ้นให้สมองหลั่ง โดพามีน (Dopamine) หรือ ฮอร์โมนแห่งความสุข และขณะเดียวกันสารเคมีอื่นๆ อีกกว่า 4,000 ชนิด ในควันบุหรี่ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นสารก่อมะเร็งหรือเป็นพิษต่อร่างกายก็จะเข้าทำลายอวัยวะ ต่างๆ ของคนสูบไปพร้อมๆ กันด้วย นักวิทยาศาสตร์เชื่อว่านิโคตินนี้เองที่ทำให้เสพติดบุหรี่ แม้จะยังไม่เข้าใจผลของนิโคตินต่อร่างกายอย่างถ่องแท้ แต่มีการศึกษาที่พอจะช่วยให้เข้าใจได้ว่า นิโคตินทำให้คนเสพติดได้อย่างไร?

บนผิวเซลล์สมองมีโปรตีนตัวรับ (receptor) ที่ชื่อ nicotinic acetylcholine receptors หรือเรียกย่อๆ ว่า nAChR ตัวรับนี้คอยรับสัญญาณกระตุ้น แล้วส่งสัญญาณต่อเพื่อบอกเซลล์ให้สร้างโดพามีนขึ้น และหลั่งโดพามีนกระตุ้นให้เรารู้สึกมีความสุข เมื่อสมองได้รับนิโคติน นิโคตินสามารถเข้าจับกับตัวรับ nAChR และทำให้สมองสร้างโดพามีนจำนวนมาก ในหนูทดลองที่ไม่มีตัวรับ nAChR จะไม่แสดงอาการติดนิโคตินเลย น่าแปลกว่าสมองจะสร้างตัวรับขึ้นมาเพื่อรับการกระตุ้นจากนิโคตินทำไม?

ความจริงคือ nAChR อาจไม่ได้ถูกสร้างขึ้นสำหรับนิโคติน เนื่องจากโดยปกติแล้วตัวรับนี้จะคอยตอบสนองต่อสารเคมีชื่ออะเซทิลโคลีน (acetylcholine) ซึ่งเป็นสารสื่อประสาทชนิดหนึ่งที่สร้างโดยสมองเอง เป็นกลไกตามธรรมชาติที่ทำให้เรารู้สึกมีความสุขเมื่อมีสิ่งเร้าที่เหมาะ สมมากระตุ้น เช่น ได้กินอาหารอร่อย หรือได้ไปเที่ยวกับแฟน เป็นต้น แต่ด้วยความบังเอิญหรือความจำเป็นบางอย่าง ทำให้ตัวรับ nAChR สามารถจับกับนิโคตินซึ่งเป็นสารพิษได้ด้วย ผลก็คือ เราจึงรู้สึกมีความสุขเมื่อได้รับนิโคติน ตัวรับนี้จึงได้ชื่อว่า "nicotinic acetylcholine receptors"

สมองมีกลไกที่จะเชื่อมโยงการกระทำต่างๆ เข้ากับความรู้สึก เช่น ถ้าเรากินเค้กแล้วรู้สึกอร่อย สมองจะเชื่อมโยงการกินเค้กเข้ากับความสุข ทำให้ในภายหลังเมื่อเราเห็นเค้กก็จะรู้สึกอยากกินอีก ในทางกลับกันหากกินผักแล้วรู้สึกไม่อร่อย ขม ก็จะเกิดการเชื่อมโยงขึ้นเช่นกัน ภายหลังเมื่อเห็นผักในอาหารก็จะไม่อยากกินและพยายามเขี่ยออก เป็นต้น ในกรณีที่สูบบุหรี่ แม้การสูบครั้งแรกจะรู้สึก "เหม็น" แต่นิโคตินกระตุ้นสมองให้เกิดความสุขขึ้นโดยตรง สมองจึงเชื่อมโยงว่าการสูบบุหรี่ทำให้เกิดความสุข

ถ้านิโคตินแค่กระตุ้นให้มีความสุขเท่านั้นก็คงไม่แย่เท่าไหร่ เพราะใครๆ ก็อยากมีความสุขทั้งนั้น แต่ปัญหาคือ นิโคตินยังทำลายกลไกที่ทำให้รู้สึกมีความสุขด้วย เพื่อให้ภาพชัดเจนขึ้น ลองสมมุติให้ชีวิตประจำวันปกติของเราที่สดชื่นเบิกบานดี มีค่าความสุขประมาณ 10 แฮป (ขอสมมุติให้ "แฮป (happy)" เป็นหน่วยวัดความสุขก็แล้วกัน) พอดูละครตอนอวสาน พระเอกนางเอกได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในที่สุด เราก็เลยรู้สึกเคลิบเคลิ้มมีความสุขไปด้วย ขณะนั้นในสมองกำลังหลั่งอะเซทิลโคลีน ไปจับตัวรับ nAChR กระตุ้นให้เซลล์สร้างโดพามีนขึ้น อาจทำให้มีความสุขเพิ่มขึ้นเป็น 20 แฮป ทีนี้ถ้าเราสูบบุหรี่ นิโคตินก็จะสามารกระตุ้นให้หลั่งโดพามีนเช่นกัน อาจทำให้มีความสุขมากถึง 1,000 แฮป (ตัวเลขสมมุติ) เราอาจรู้สึกมีความสุข สดชื่น อย่างมากมาย แต่สำหรับร่างกายแล้วการมีความสุขสุดขีดไม่ใช่เรื่องที่ดี

การเรามีอารมณ์ดีมีความสุขมากๆ อาจทำให้เราไม่ตระหนักถึงอันตรายรอบๆ ตัว ไม่รู้จักกลัว ไม่กังวล เช่น เห็นงูพิษมาก็เฉยๆ อารมณ์ดี ไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่ ความสุขมากจนเคลิบเคลิ้มจึงอาจเป็นอันตรายต่อชีวิตได้ เพื่อปกป้องชีวิตจึงต้องมีการปรับสมดุลใหม่

การที่จู่ๆ เรามีระดับความสุขพุ่งขึ้นเป็น 1,000 แฮป สมองอาจจะตกใจ (shock) คิดว่า "เฮ่ย! ทำไมถึงมีความสุขสุดขีดได้ขนาดนี้ ไม่ได้การปล่อยไว้อาจเป็นอันตรายได้ ต้องลดระดับความสุขลงหน่อยแล้ว" เซลล์สมองจึงปรับสมดุลใหม่โดย ลดระดับการตอบสนองต่อการกระตุ้นลง เช่น จากเดิมสัญญาณจากตัวรับ nAChR ส่งมา 1,000 หน่วย (ตัวเลขสมมุติ) จากเดิมสร้างความสุขได้ 1,000 แฮป ก็จะค่อยปรับลดลงเรื่อยๆ เป็น 900 500 100… 30 แฮป ตามลำดับ คล้ายๆ กับการดื้อยานั่นเอง ผลคือมีการตอบสนองต่อการกระตุ้นตามธรรมชาติลดลงด้วยเช่นกัน เช่น หากตอนนี้สูบบุหรี่แล้วมีความสุข ลดลงเหลือแค่ 100 แฮป ลดลง 10 เท่าจากเดิม ตอนที่ไม่สูบบุหรี่เราอาจมีความสุขแค่ 1 แฮป จึงรู้สึกหงุดหงิด งุ่นง่าน และอยากหยิบบุหรี่มาสูบเพื่อเติมนิโคติน นอกจากนี้การตอบสนองที่ลดลงยังทำให้ต้องการนิโคตินมากขึ้นเพื่อทำให้มีความ สุข 1,000 แฮปเท่าเดิม คนที่สูบบุหรี่นานๆ จึงสูบบุหรี่จัดขึ้น และบ่อยครั้งทำให้คนเหล่านี้หันไปใช้ยาเสพติดชนิดอื่น เช่น เฮโรอีน หรือ ยาเค ที่มีฤทธิ์กระตุ้นสูงกว่า

ความสุขที่เกิดจากบุหรี่เป็นความสุขที่ฉาบฉวย เป็นความสุขที่ย้อนมาทำร้ายตัวเองและบ่อยครั้งก็ยังทำร้ายคนที่อยู่รอบข้าง ด้วย จริงอยู่ การแสวงหาความสุขสำราญเป็นสิทธิส่วนบุคคล แต่สิทธิในการมีสุขภาพดีและมีชีวิตที่ปลอดภัยก็เป็นของทุกคนเช่นกัน ส่วนทางด้านผู้กำหนดนโยบายเกี่ยวกับบุหรี่ ดูเหมือนว่านโยบายที่นำมาใช้จะยังไม่สามารถแก้ปัญหาได้อย่างตรงจุด ไม่ว่าจะเป็นการเพิ่มภาษี ใส่คำเตือนและรูปภาพสยองไว้บนซองบุหรี่ ตลอดจนการเพิ่มเขตห้ามสูบบุหรี่ กลายเป็นเพียงการสร้างอุปสรรคให้คนสูบบุหรี่เท่านั้น การ ป้องกันไม่ให้มีผู้สูบบุหรี่หน้าใหม่น่าจะเป็นส่วนสำคัญในการลดจำนวนผู้สูบ บุหรี่ลง ซึ่งการจะทำได้นั้นจำเป็นต้องเข้าใจเหตุผลที่ทำให้คน "เริ่มต้น" สูบบุหรี่ ให้ลึกซึ้งกว่าที่เขียนไว้ในหนังสือสุขศึกษาว่า เป็นเพราะ "อยากลอง" หรือ "อยากเท่" เท่านั้น และสุดท้ายสำหรับคนที่ไม่สูบบุหรี่ ที่กล่าวมาทั้งหมดก็เพื่อให้เข้าใจว่า บุหรี่นำอันตรายมากมายมาพร้อมกับความสุขชั่วครั้งชั่วคราวและยากจะถอนตัวแค่ ไหน ดังนั้น ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด อย่าเริ่มต้นสูบบุหรี่เลยดีที่สุด การสูบบุหรี่มันไม่ดีจริงๆ นะ

อ้างอิง
"Neuronal networksofnicotineaddiction", Marcelo O.Ortells, HugoR.Arias, The international Jouranl of Biochemistry & Cell Biology, in press 2010
"กลไกการทำงานของสมองที่เกี่ยวข้องกับการติดสารเสพติด", ภาณุพงศ์ จิตะสมบัติ, วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย

วันพฤหัสบดีที่ 12 มิถุนายน พ.ศ. 2557

ทําไม เราจึงชอบกินอาหารที่ไม่ดีต่อสูขภาพ

รู้ทั้งรู้ว่าของทอดของมันของหวานไม่ดีต่อสุขภาพ แต่เคยสงสัยไหมครับว่าทำไมเราจึงอดใจไม่ได้

ยกตัวอย่างเช่น วันก่อนผมไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง หลังจากวิ่งเสร็จผมเดินไปฝั่งตรงข้ามเพื่อทานข้าวมื้อเย็น ด้วยความตั้งใจที่จะควบคุมน้ำหนัก เมนูที่คิดไว้ในหัวจึงเป็นอาหารเบาๆ จำพวกผักผลไม้ งดแป้งและเนื้อสัตว์ เช่น สลัดผัก ต้มจืด หรือผักผักรวมมิตร เสร็จแล้วก็กะว่าจะตบท้ายด้วยโยเกิร์ต แอปเปิ้ล หรือไม่ก็นมเปรี้ยวไขมันต่ำ

ในขณะที่กำลังเดินเลือกว่าจะกินอะไรอยู่นั่นเอง กลิ่นหอมๆ และภาพชวนเย้ายวนของคอหมูย่างมันเยิ้มๆ หมูปิ้งไขมันแทรกติดไหม้นิดๆ ปีกไก่ชุบแป้งทอดจนเหลืองกรอบ ขาหมูพะโล้หนังสีน้ำตาลแวววาว และบะหมี่เส้นเหลืองๆ กับหมูกรอบราดด้วยน้ำแดงหวานข้น ก็ทำเอาผมไขว้เขว

แต่ผมก็พยายามหักห้ามใจเอาไว้ ด้วยการเตือนสติตัวเองว่า ขืนกินเอาอร่อยตามใจปากแบบเดิมๆ การวิ่งมาทั้งหมดในเย็นนี้ก็จะสูญเปล่า

เวลาผ่านไป 20 นาที รู้ตัวอีกทีข้าวขาหมู หมูปิ้ง หมูสะเต๊ะ และโค้กเย็นๆ ซาบซ่า ก็ลงไปอยู่ในท้องผมเรียบร้อย

และไหนๆ ก็เลยเถิดไปแล้ว ผมจึงตบะแตกล้างปากด้วยเฉาก๊วยนมสด และไอศกรีมกะทิไข่แข็งซะเลย

ผม คิดว่า คุณผู้อ่านหลายคนคงเคยเป็นเหมือนผม อุตส่าห์วางแผนการกินซะดิบดี แต่ทุกอย่างก็ล่มสลายเมื่อเจอกับกลิ่นหอมๆ และสีสันของอาหารจำพวกเฟรนช์ฟราย สเต๊กเนื้อชุ่มฉ่ำ แฮมเบอร์เกอร์ พิซซ่าหน้าชีส สปาเกตตีครีมซอส ชิบูย่าโทสต์ คัพเค้ก มาการอง ป๊อปคอร์น ข้าวเหนียวทุเรียน ไอศกรีม

ซึ่งทั้งหมดนี้ทุกคนรู้กันดีอยู่แล้วว่าไม่ดีต่อสุขภาพ แคลอรี่สูง เพิ่มความเสี่ยงโรคอ้วน โรคหัวใจ โรคเบาหวาน และโรคความดัน

คำถามคือ ทำไมอาหารอร่อยๆ จึงมักไม่ดีต่อสุขภาพ?

ทำไมเราจึงอดใจไม่ได้?

ทำไมธรรมชาติจึงสร้างให้เราชอบของมันของทอดของหวาน?

ทำไมธรรมชาติไม่สร้างให้เราชอบกินแต่ผักกับผลไม้ เหมือนกับยีราฟ กวาง หรือนกไปเลย?

ทำไมธรรมชาติจึงช่างใจร้ายกับเรา?

คุณ หมอชัชพล เกียรติขจรธาดา เจ้าของหนังสือ pop-sci ขายดีอย่าง 500 ล้านปีของความรัก เขียนอธิบายคำตอบของคำถามดังกล่าวไว้ในบทความชื่อ Why We Like Bad Food? ในนิตยสารผู้ชายเล่มหนึ่ง

คุณหมอชัชพลบอกว่าการที่จะเข้าใจคำตอบของคำถามเหล่านี้ได้ เราต้องย้อนเวลากลับไปในจุดเริ่มต้นของเผ่าพันธุ์มนุษย์ เพื่อทำความเข้าใจก่อนว่าร่างกายของเราวิวัฒนาการมาให้เหมาะกับสิ่งแวดล้อม แบบไหน และอาหารธรรมชาติของมนุษย์คืออะไร

มนุษย์ต้องการสารอาหารต่างจากสัตว์อื่นๆ เราต้องการ "ไขมัน" มากกว่าลิงสายพันธุ์อื่นๆ เพราะสมองของเราใหญ่ นอกจากนี้ ไขมันยังเป็นสารตั้งต้นสำคัญในการสร้างฮอร์โมนที่จำเป็นสำหรับร่างกายอีก หลายชนิด เช่น ฮอร์โมนเพศ

เราต้องการ "โปรตีน" จากเนื้อสัตว์ เพื่อเป็นพลังงานในการเติบโต และนับตั้งแต่มนุษย์วิวัฒนาการเกิดขึ้นมาบนโลกนี้เมื่อประมาณสองแสนปีที่ แล้ว เราใช้ชีวิตแบบล่าสัตว์และหาของป่ามาตลอด สัตว์ที่เรากินก็จะมีทั้งสัตว์เล็กๆ อย่างแมลงต่างๆ ไปจนถึงสัตว์ใหญ่ที่พอล่าได้

อย่างไรก็ตาม การล่าสัตว์ในวันที่เรามีแค่เท้าเปล่าและหอกก็ไม่ใช่เรื่องง่าย การได้กินเนื้อสัตว์จึงไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นได้บ่อยนัก

เช่นเดียวกับอาหารที่มีรสหวาน ริชาร์ด จอห์นสัน อายุรแพทย์โรคไต มหาวิทยาลัยโคโลราโดเดนเวอร์ บอกไว้ในนิตยสาร National Geographic ว่าความปรารถนาน้ำตาลฟรักโทสเป็นแรงกระตุ้นให้บรรพบุรษของเราดำรงชีพอยู่ได้ น้ำตาลฟรักโทสมีความจำเป็นต่อร่างกายมนุษย์อย่างมากในยามที่ขาดแคลนอาหาร

แต่ทว่าในธรรมชาติน้ำตาลกลับเป็นของหายาก ผลไม้ป่าทั่วไปมักจะมีขนาดเล็ก ฝาด และไม่หวานมาก ยิ่งไปกว่านั้นบรรพบุรุษของเรายังต้องแย่งผลไม้กับลิง กระรอก ค้างคาว นก และสัตว์อื่นๆ

ส่วนเกลือซึ่งเป็นสารอาหารจำเป็นสำหรับร่างกายก็ไม่ใช่ของหาง่ายเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่จากอาหารทะเลแล้ว มนุษย์และสัตว์ทั้งหลายก็ต้องไปหาเกลือจากดินที่มีเกลือผสมอยู่ที่เรียกว่า ดินโป่ง

เมื่อเนื้อ ไขมันสัตว์ อาหารหวาน และเค็มเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับร่างกายเราแต่หากินยาก สมองของบรรพบุรุษเราจึงถูกออกแบบมาให้เราชอบกินไขมัน เนื้อสัตว์ อาหารหวานและเค็มมากเป็นพิเศษ หากมีโอกาสได้กินของประเภทดังกล่าวก็จะเลือกกินก่อน เพราะถ้าไม่กินตอนนี้ก็ไม่รู้อีกนานเท่าไหร่จะได้กินอีกครั้ง

นี่คือเหตุผลว่าทำไมเราจึงชอบกินของทอดของมันของหวานที่ไม่ดีต่อสุขภาพ

จะเรียกว่า "ยิ่งหายาก ยิ่งอยากกิน" ก็ไม่ผิดนัก

คําถามต่อมาคือแล้วทำไมเราจึงหยุดกินไม่ได้?

คำตอบนั้นง่ายมากครับ เพราะว่าเรากำลัง "เสพติด" อยู่นั่นเอง

ในสมองของเราจะมีวงจรประสาทอยู่วงจรหนึ่งซึ่งเรียกว่า "วงจรโดปามีน" วงจรนี้เป็นวงจรที่จะทำให้เราและสัตว์ต่างๆ รู้สึก "อยาก" ในสิ่งต่างๆ โดยเฉพาะความอยากในเรื่องที่เป็นสัญชาตญาณของการอยู่รอดและสืบทอดเผ่าพันธุ์

ถ้าเราทำอะไรก็ตามแล้ววงจรนี้ถูกกระตุ้นสมองเราก็จะจำสิ่งนั้นไว้ ทำให้เราอยากทำสิ่งนั้นซ้ำอีกเรื่อยๆ ยิ่งอะไรที่กระตุ้นวงจรนี้ได้แรง เราก็จะยิ่งอยากทำสิ่งนั้นมากขึ้นและบ่อยขึ้น

ตัวอย่างของสิ่งที่สามารถกระตุ้นให้วงจรนี้ทำงานได้ดีก็ เช่น เพศสัมพันธ์ อาหารหวาน อาหารเค็ม อาหารมัน หรือแม้กระทั่งยาเสพติดอย่างเฮโรอีนและโคเคนก็กระตุ้นผ่านตำแหน่งเดียวกัน

นี่เป็นเหตุผลทำให้เรากินไม่ยั้ง และรู้สึกอร่อย

มากไปกว่านั้น ข้ามมาที่โลกปัจจุบันที่อุตสาหกรรมอาหารมีมูลค่าหลายหมื่นล้านบาท นักธุรกิจหัวใสก็ได้ใช้สัญชาตญาณของมนุษย์นี้เป็นตัวหาเงินเข้ากระเป๋า พวกเขาทุ่มงบประมาณมากมายเพื่อทำการวิจัยว่า ทำอย่างไรจึงจะทำให้ผู้บริโภคชอบกินอาหารของบริษัทตัวเองมากๆ และทำอย่างไรให้กินครั้งแรกแล้วอยากแวะเวียนกลับมากินอีกเรื่อยๆ

คุณหมอชัชพลตั้งคำถามง่ายๆ ว่า "แค่น้ำตาล เกลือหรือไขมันเดี่ยวๆ ตัวเดียวก็สามารถกระตุ้นวงจรนี้ให้เราอยากกินซ้ำได้แล้ว ถ้ารวมสองหรือสามอย่างนี้เข้าด้วยกันจะกระตุ้นวงจรนี้มากขนาดไหน"

ใน โลกยุคหิน โอกาสที่ไขมัน เกลือ และน้ำตาลจะมารวมกันอยู่ในอาหารชนิดเดียวเป็นไปได้ยาก แต่ในโลกปัจจุบัน อาหารสามารถมีรสชาติทุกอย่างรวมกันได้ง่ายๆ ยกตัวอย่าง เช่น ป๊อปคอร์นรสคาราเมล หรือมันฝรั่งทอดกรอบรสสาหร่ายโนริ ที่ทั้งหวาน เค็ม มัน กรอบ

ความเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้สมองของเราไม่สามารถปรับตัวกับรสชาติของอาหารได้ทัน แนวโน้มการกินของเราจึงกินในปริมาณเกินความต้องการเข้าไปอีกโดยไม่รู้ตัว

โดยเฉพาะความหวานจากน้ำตาล หนังสารคดีเรื่องล่าสุด "Fed Up" พูดถึงประเด็นการบริโภคน้ำตาลมากเกินไป ให้ข้อมูลที่น่าสนใจว่า ในซูเปอร์มาร์เก็ตของสหรัฐอเมริกา อาหารมากกว่า 80 เปอร์เซ็นต์ จากจำนวนทั้งหมดกว่า 600,000 รายการ มีส่วนประกอบเป็นน้ำตาลในปริมาณมากเกินกำหนด

นั่นหมายความว่าเราจะถูกกระตุ้นให้อยากกินซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากน้ำตาลที่ซุกซ่อนอยู่ในอาหารแทบทุกรายการ

พอรู้แบบนี้ หลายคนคงนึกเข้าข้างตัวเองในใจว่า "ตลอดเวลาที่ผ่านที่เราอดใจไม่ไหว ไม่ใช่ความผิดของฉันสักหน่อย แต่เป็นเพราะสัญชาตญาณมนุษย์ต่างหาก!"

พูดแบบนั้นก็มีส่วนถูกครับ (เพราะผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน-ฮา) ทว่า สิ่งที่เราอาจลืมคิดไปอีกอย่างก็คือ บรรพบุรุษของเราไมได้นั่งเล่นเฟซบุ๊กหรือทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ตลอดเวลา นะครับ พวกเขาอาจจะกินของหวาน ของมัน ของเค็มเยอะก็จริง แต่พวกเขาก็ออกกำลังกายด้วยการล่าสัตว์เยอะเช่นเดียวกัน

ฉะนั้น หากคุณอยากจะกินข้าวขาหมู หมูปิ้ง หมูสะเต๊ะ แฮมเบอร์เกอร์ เฟรนช์ฟราย และน้ำอัดลมแล้วละก็ อย่าลืมที่จะไปออกไปวิ่งล่าสัตว์ตามสวนสาธารณะบ่อยๆ ด้วยเช่นกัน

อันนี้ผมเตือนตัวเองนะครับ ไม่ได้ว่าคนอื่นแต่อย่างใด

วันพุธที่ 11 มิถุนายน พ.ศ. 2557

พบวิธีรักษา เมลิออยด์ โรคฮิตของคนไทย แต่น้อยคนที่รุ้จัก

มข.- นักวิจัย มข. พบวิธีรักษา "เมลิออยด์" โรคที่คนไทยเป็นบ่อยแต่น้อยคนรู้จัก ด้วยยาเพียงขนานเดียว ลดอาการข้างเคียงได้มาก

       ศ.พญ.เพลินจันทร์ เชษฐ์โชติศักดิ์ หัวหน้าสาขาวิชาโรคติดเชื้อละเวชศาสตร์เขตร้อน ภาควิชาอายุรศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น (มข.) เปิดเผยถึง การค้นพบการรักษาโรคเมลิออยด์ด้วยยาที่สะดวกและปลอดภัยกว่ายาที่ใช้ในปัจจุบัน

       "โรคเมลิออยด์เป็นโรคติดเชื้อที่เกิดจากเชื้อแบคทีเรียชนิดหนึ่งชื่อ บัวร์โคเดเรีย ซูโดมัลเลอิ (Burkhoderia pseudomallei) ซึ่งพบในดินและน้ำ เป็นโรคที่พบบ่อยที่สุดในประเทศไทยโดยเฉพาะภาคอีสาน ซึ่งมีผู้ป่วยใหม่มากกว่า 2000 รายต่อปี โรคนี้เป็นโรคที่มีความรุนแรงมาก อัตราการเสียชีวิตสูงถึง 40%" ศ.พญ.เพลินจันทร์กล่าว

       ทั้งนี้ ผู้ป่วยต้องได้รับยาปฏิชีวนะทางหลอดเลือดเป็นเวลาอย่างน้อย 10 วันในโรงพยาบาล และผู้ป่วยที่รอดชีวิตมีอัตราการกลับเป็นซ้ำสูง ดังนั้นเมื่อผู้ป่วยออกจากโรงพยาบาลต้องได้รับยาปฏิชีวนะชนิดรับประทาน เพื่อป้องกันการกลับเป็นซ้ำอีกอย่างน้อย 12-20 สัปดาห์

       สูตรยามาตรฐานในการรักษาช่วงป้องกันการกลับเป็นซ้ำประกอบด้วย การใช้ยาโคไธม็อกซาโซลซึ่งประกอบด้วยยา 2 ชนิดในเม็ดเดียวกัน ร่วมกับยาด็อกซีไซคลิน ซึ่งสูตรนี้มีผลข้างเคียงพอสมควรทำให้ผู้ป่วยอาจจะไม่สามารถทนต่อผลข้างเคียงของยาได้ และมีข้อมูลว่า ออสเตรเลียมีการรักษา โดยใช้ยาโคไธม็อกซาโซลตัวเดียว

       "คณะผู้วิจัยได้ทำการศึกษาประสิทธิภาพ และผลของการใช้ยาโคไธม็อกซาโซล ตัวเดียวเปรียบเทียบกัน โคไธม็อกซาโซลร่วมกับ ด็อกซีไซคลิน ในการรักษาผู้ป่วยโรคเมลิออยด์ ผลการศึกษาวิจัยพบว่า ผู้ป่วยมีอัตราการกลับเป็นซ้ำไม่ต่างกันระหว่างการรักษาด้วยยาโคไธม็อกซาโซลตัวเดียว กับได้รับยาโคไธม็อกซาโซลร่วมกับด็อกซีไซคลิน นอกจากนี้ผลข้างเคียงในกลุ่มที่ได้รับยาขนานเดียวยังน้อยกว่ากลุ่มที่ได้รับยา 2 ขนาน" ทีมวิจัย มข.ระบุ

       จากผลของการวิจัยนี้จึงนำมาสู่การใช้โคไธม็อกซาโซลตัวเดียว เป็นยามาตรฐานในการรักษาผู้ป่วยเมลิออยด์ในระยะป้องกันการกลับเป็นซ้ำ

       ศ.พญ.เพลินจันทร์ กล่าวอีกว่า การศึกษานี้เป็นความร่วมมือระหว่างศูนย์วิจัยเมลิออยโดสิส มหาวิทยาลัยขอนแก่น ร่วมกับ หน่วยวิจัยโรคเขตร้อนมหิดล-อ๊อกฟอร์ด มหาวิทยาลัยมหิดล ซึ่งได้ทำการศึกษาที่โรงพยาบาลศรีนครินทร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์ อุบลราชธานี โรงพยาบาลศูนย์อุดรธานี โรงพยาบาลมหาสารคามและโรงพยาบาลศูนย์ขอนแก่น มีผู้เข้าร่วมโครงการทั้งสิ้น 626 ราย ซึ่งเป็นการวิจัยที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีการศึกษามา การศึกษานี้ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารที่มีชื่อเสียงคือวารสารแลนเซท (Lancet) เมื่อวันที่ 24 พ.ย.56

       รศ.ดร.สุรศักดิ์ วงศ์รัตนชีวิน ผู้อำนวยการศูนย์วิจัยโรคเมลิออยโดสิส คณะแพทยศาสตร์ กล่าวว่า ในปัจจุบัน ศูนย์วิจัยโรคเมลิออยโดสิส มีชุดตรวจวินิจฉัยระดับเบื้องต้น ซึ่งสามารถตรวจหาเชื้อของโรคเมลิออยโดสิส ซึ่งสามารถใช้เวลาเพียง 2 นาที ก็สามารถทราบได้ว่าใช่หรือไม่ และปัจจุบันได้ทดลองใช้ในโรงพยาบาลทุกโรงพยาบาลในภาคตะวันออกเฉียงเหนือได้ผลค่อนข้างดี สามารถช่วยให้การวินิจฉัยโรคได้เร็ว ถูกต้อง แม่นยำขึ้น และผู้ป่วยก็ได้รับการรักษาหายจากโรคได้เร็วขึ้นด้วย

       "โรคเมลิออยด์มักพบในผู้ป่วยที่เป็นเบาหวานและเป็นชาวไร่ชาวนาซึ่งสัมผัสดินและน้ำระหว่างการทำงาน เป็นโรคที่พบได้บ่อยในประเทศไทย แต่ประชาชนไม่ค่อยรู้จักหรือคุ้นเคยรวมทั้งไม่รู้วิธีการป้องกันกับโรคนี้ ดังนั้นการป้องกันคือการสวมรองเท้าบูท ระหว่างการทำไร่ทำนา หลีกเลี่ยงการทำงานระหว่างที่มีฝนตกพายุลมแรง และดื่มน้ำที่สะอาด เพียงเท่านี้ก็จะสามารถหลีกเลี่ยงและห่างไกลจากโรคนี้ได้" รศ.ดร.สุรศักดิ์

วันอังคารที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557

10 บุคคลขายวิญญาณให้ซาตาน เพื่อแลกกับอํานาจความยี่งใหญ่

10 บุคคลขายวิญญาณให้ซาตาน เพื่อแลกกับอำนาจความยิ่งใหญ่

Deal with the Devil มีความ หมายว่า การขายวิญญาณให้กับปีศาจ ปรากฏในวัฒนธรรมและพื้นบ้านของยุโรปเป็นเวลานาน มีความหมายว่าการทำสัญญาบุคคลระหว่างคนธรรมดากับซาตานหรือปีศาจตัวอื่นๆ โดยแลกเปลี่ยนจิตวิญญาณของตน เพื่อแลกเปลี่ยนให้ได้มาถึงความรู้, ทรัพย์สินหรืออำนาจ ทำให้บุคคลธรรมดาเหล่านั้นมีมันสมองและพละกำลังเก่งกาจเกินมนุษย์ทั่วไป ถ้าเพื่อนๆเคยดูการ์ตูนก็เช่นเรื่อง อนาสตาเซีย หรือภาพยนตร์เช่น ghost rider .. แต่นี่คือเรื่องราวในประวัติศาสตร์ที่มีคนกล่าวถึงกันกับ 10 บุคคลขายวิญญาณให้ซาตาน เพื่อแลกกับอำนาจความยิ่งใหญ่

10 บุคคลขายวิญญาณให้ซาตาน เพื่อแลกกับอำนาจความยิ่งใหญ่

การทำสัญญานั้นอาจใช้ได้วาจาและ ลายลักษณ์อักษร โดนจะมีพิธีกรรม โดยใช้เครื่องหมายในการเรียกปีศาจ โดยใช้เลือกหรือหมึกในการวาด ดังที่ปรากฏในหนังสือ กุญแจย่อยของโซโลมอน (Lesser Key of Solomon) หรือ คลาวิคิวลา ซาโลมอนิส (Clavicula Salomonis) ซึ่ง เป็นตำราเวทย์ซึ่งไม่ปรากฏชื่อผู้แต่งในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 17 และเป็นหนังสือที่แพร่หลายที่สุดในปิศาจวิทยา รายละเอียดของภูตและการอัญเชิญเพื่อใช้งาน