ฮอร์โมนเป็นกุญแจสำคัญที่กำหนดรูปร่างให้ผอมเพรียว หรืออ้วนเผละ ‘ทั้งความอยากอาหาร หรือกระบวนการเผาผลาญในร่างกายล้วนขึ้นอยู่กับสารเคมีจากต่อมไร้ท่อเหล่า นี้’ หากคุณพยายามควบคุมสารเคมีอย่าง เลปติน คอร์ติซอล เซโรโทนิน อินซูลิน และอิริซินได้ ก็อาจปั้นหุ่นในฝันขึ้นมาได้ไม่ยาก
หลายคนแยกไม่ออกว่าอาการอ้วนที่เกิดขึ้นกับตัวเองนั้น เกิดจากกินเยอะไปหรือฮอร์โมนกันแน่ เรามีวิธีสังเกตุง่ายๆ ดังนี้ค่ะ
- กินไม่เยอะ แต่ลดน้ำหนักยาก
- ให้สังเกตที่ตาตุ่มและหลังเท้า ถ้ามีอาการบวม อาจเป็นไปได้ว่าคุณอ้วนเพราะฮอร์โมน
- มี ภาวะอื่นๆ ในร่างกายที่ดูแปลกไป เช่น ขนหรือผมร่วงมากเกินไป หรือมีขนงอกเพิ่มขึ้นผิดปกติ เนื่องจากฮอร์โมนบางตัวอาจทำให้ผู้หญิงมีขนงอกเพิ่มขึ้น
- สภาพผิวหนังแห้งหรือชื้นผิดปกติ
- หน้าท้องแตกลายทั้งที่ไม่ได้ตั้งท้อง
1. ฮอร์โมน : เลปติน
เลป ตินเป็นหนึ่งในฮอร์โมนที่ผลิตจากเซลล์ไขมัน ซึ่งทำหน้าที่ควบคุมความอยากอาหาร โดยนักวิจัยพบว่า คนที่มีไขมันส่วนเกินในร่างกายมีสิทธิเผชิญภาวะต้านฮอร์โมนเลปตินซึ่งสมองจะ ไม่ตอบสนองต่อเลปตินแม้มันจะหลั่งออกมามากก็ตาม จนปัจจุบันยังคงไม่รู้สาเหตุที่แท้จริง
แต่ทฤษฎีหนึ่งบ่งชี้ว่า เซลล์ไขมันผลิตสารที่ก่อให้เกิดการอักเสบแล้วไปปิดกั้นการทำงานของเลปติ นร่างกายก็เลยคิดว่ามันกำลังหิว ระบบเผาผลาญทำงานช้าลง ตลอดจนสมองจะส่งสัญญาณกระตุ้นให้คุณหิวและสวาปามได้ไม่ยั้ง โดยเฉพาะอาหารแคลอรีสูง
วิธีสร้าง สมดุลฮอร์โมน : ภาวะต้านฮอร์โมนเลปติน สามารถรักษาได้ด้วยการรับประทานอาหารที่มีประโยชน์และการออกกำลังกาย โดยคุณลองกินผัก 1ถ้วย ก่อน 10 โมงเช้าทุกวัน
โดยแพทย์ด้าน ระบบต่อมไร้ท่อ ในแอตแลนต้า ได้ยืนยันแล้วว่า คนที่กินตามคำแนะนำมีแนวโน้มการกินน้อยลง รวมถึงไฟเบอร์และสารแอนตี้ออกซิแดนต์ ก็ช่วยลดอาการอักเสบที่รบกวนการทำงานของเลปติน นั้นช่วยเพิ่มอัตราเผาผลาญไขมันและลดความรู้สึกอยากอาหารได้
2. ฮอร์โมน : คอร์ติซอล
เคย สงสัยไหมคะ ว่าในวันที่เคร่งเครียดยุ่ง เหยิงทำไมถึงคุณรู้สึกกอยากกินของหวานเป็นพิเศษ นั่นเพราะต่อมหมวกไตหลั่งฮอร์โมนความเครียดออกมาเพื่อเตรียมพลังงานให้อยู่ ในโหมดพร้อมสู้หรือถอยหนี ร่างกายก็เลยต้องการแป้งกับน้ำตาลมากขึ้น
นอก จากนี้ คนที่ทำงานแบบหามรุ่งหามค่ำทั้งวันทั้งคืน มีระดับคอร์ติซอลสูงกว่าปกติถึง 2 เท่า ซึ่งฮอร์โมนคอร์ติซอลในร่างกายนี้ จะเป็นต้นเหตุของห่วงยาง 3 ชั้น
วิธี สร้างสมดุลฮอร์โมน : หากไม่ต้องการพึ่งยาแต่ต้องการควบคุมตัวเองให้หยุดตั้งหน้าตั้งตากินแป้งและ น้ำตาล การนอนหลับอย่างเพียงพอช่วยได้ค่ะ แต่ควรหันไปกินอาหารโฟเลตสูงอย่างหน่อไม้ฝรั่ง ถั่วเมล็ดแบนเช่น ถั่วเหลือง ถั่วลิสง ถั่วเขียว ฯลฯ และผักโขม วิตามินบีในอาหารเหล่านี้ช่วยสร้างเซโรโทนิน ซึ่งเป็นฮอร์โมนที่ทำให้สมองสงบลงจากความเครียด
ฮอร์โมน ความอ้วนที่ซ่อนอยู่รอบตัวคุณ
ปัจจุบัน นี้ ‘ฮอร์โมนไม่ได้ผลิตแค่ภายในร่างกายเราเท่านั้น มันอยู่รอบๆ ตัวเรา…จะอะไรซะอีกล่ะ ก็ผลิตภัณฑ์ 3 ชนิดที่เราใช้กันอยู่ทุกวี่วัน ใครจะรู้ว่า ‘มันมีสารเคมีที่กระตุ้นให้ร่างกายผลิตฮอร์โมนความอ้วนออกมา’
1. น้ำหอม และผลิตภัณฑ์ที่มีส่วนผสมของน้ำหอม
น้ำ หอม เครื่องสำอาง และเครื่องใช้ในครัวเรือนรอบตัวเราหลายชนิด ไม่ว่าจะเป็นแชมพู น้ำยาทำความสะอาดพื้น มีสารเคมีที่เรียกว่า “พทาเลต (phthalates)” ช่วยให้กลิ่มหอมทนนาน สบายจมูก แต่สารเคมีชนิดนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับน้ำหนักส่วนเกินของสาวๆ ทางที่ดีคุณหลีกเลี่ยงผลิตภัณฑ์ที่มีสารนี้จะดีกว่า แต่หากยอมตุ้ยนุ้ยเพื่อเนื้อตัวหอมนานก็ช่วยไม่ได้ค่ะ
2. อาหารกระป๋อง
ตัว กระป๋องอาจมีสารเคมีที่ทำหน้าที่คล้ายเอสโตรเจน นั่นก็คือ Bishenol A (BPA) โปรดระวังอาหารที่มีฤทธิ์เป็นกรด เช่น มะเขือเทศ ซึ่งอาจทำปฏิกิริยากับกระป๋องแล้วปล่อยสาร BPA เจือปนในอาหารได้ หากสารนี้สะสมในร่างกายเยอะๆ มันจะส่งผลต่อร่างกายหลายด้าน ดังนั้นเลือกใช้กระป๋องปลอด BPA หรือทานอาหารที่ใส่บรรจุภัณฑ์อื่นจะดีกว่าค่ะ
3. เครื่องครัวที่เคลือบสารกันติดกระทะ
มี การวิจัยหนึ่ง เปิดเผยว่า เด็กที่เกิดจากคุณแม่ที่มีระดับกรด Perfluorooctanoic (PFOA) สูงช่วงตั้งท้อง มีแนวโน้มจะอ้วนง่ายกว่าเด็กที่เกิดจากคุณแม่ที่มีสารเคมีชนิดนี้ในร่างกาย ต่ำ
ซึ่งไอ้เจ้าสารPFOA นี้ มักพบในเครื่องครัวที่เคลือบผิวกันติด ซึ่งหากเปลี่ยนมาใช้เครื่องครัวทำจากเหล็ก หรือสเตนเลส ก็จะปลอดภัยและดีต่อคุณเองและลูกน้อยมากกว่า
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่า ความอ้วนไม่อยู่ที่การกินเท่านั้น แต่ฮอร์โมนก้ยังมีส่วนกำหนด และก็ไม่เพียงแต่ฮอร์โมนในร่างกายเท่านั้น ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านและเครื่องสำอางค์ ของใกล้ตัวที่มีสารเคมีซึ่งกระตุ้นหรือรบกวนการทำงานภายในร่างกายของคุณก็ ให้คุณอ้วนได้
สิ่งที่คุณจะทำให้ฮอร์โมนไม่สามารถมีผลต่อน้ำหนักตัว และความอ้วนได้ คือเข้าใจ และรู้วิธีในสร้างสมดุลและพยายามควบคุมฮอร์โมนเหล่านี้ให้ได้ค่ะ
ขอบคุณที่มาจาก : emaginfo.com
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น